Een verhaal dat raakt
Geboeid kijk ik naar het gesprek dat zich voor mijn ogen afspeelt. Ik ben bij de opleiding PPP (persoonlijk praktisch pastoraat) als opleider in opleiding en de live supervisie waarbij een pastorant haar verhaal vertelt aan één van de studenten is in volle gang. De vrouw deelt iets van haar moeite waar ze de afgelopen tijd mee worstelt. De student luistert aandachtig en is duidelijk liefdevol betrokken bij de vrouw. Na een tijdje zet Sijko-Jan, de opleider van het weekend, het gesprek even stil. Even afstemmen met de student: hoe gaat het, waar zit ze, even rust en tijd om te reflecteren, om naar binnen te kijken bij jezelf.

De student is geraakt door het verhaal van haar pastorant. Ze herkent het patroon en de gevoelens in haar eigen leven. Maar wat nu? Zij zit hier als pastoraal werker en dan moet je er wel voor de ander zijn! Niet handig als je eigen verhaal en je eigen emoties mee gaan spelen. Toch? ‘Onprofessioneel’ is het oordeel van de student over zichzelf.

Lotgenotencontact
Terwijl ik kijk en luister dringt zich een herinnering aan mij op. Een paar jaar geleden. Ik zit als student bij één van de opleidingsweekenden van Kempler. Midden in de kring samen met een medestudent. Ik doe een ‘inbreng’, zoals dat heet, ik deel iets uit mijn leven waar ik mee worstel; mijn medestudent is de therapeut. Ik deel iets over mijn stoeien met mezelf, mijn gevoelens niet willen toelaten, mezelf stom en kinderachtig vinden en de enorm kritische stem in mezelf die vindt dat ik nu eindelijk eens normaal moet gaan doen.

Mijn medestudent valt stil. De opleider overlegt met hem: waar zit je, wat gebeurt er bij jou? Ik luister mee. Mijn verhaal raakt aan zijn verhaal. Misschien niet tot in detail, maar wel de manier waarop ik met mezelf omga. Hij doet hetzelfde met zichzelf. ‘Dan deel je daar iets over’ zegt de opleider. Hevig protest bij mijn medestudent: ‘Ja hallo, ik zit hier voor haar! Zij zit hier niet om mijn shit aan te horen!’ Ik grinnik bij mezelf (het zou mijn reactie kunnen zijn). Maar de opleider dringt aan en vraagt om het in ieder geval te proberen.

Ik hoor hoe mijn medestudent met zijn innerlijke kwetsbaarheid omgaat, wat zijn moeite is, wat hij daarin geleerd heeft en waar hij mij herkent. Wat is dat fijn zeg… een verademing. Geen oplossing, geen vingertje, geen tips hoe ik het anders zou kunnen doen, maar gewoon zijn verhaal. We krijgen een mooi en eerlijk gesprek. Als de medestudent na afloop wordt gevraagd hoe hij terugkijkt op zijn handelen als therapeut zegt hij: ‘Nou… therapeut… dit was gewoon lotgenotencontact!’

Herkenning
Mijn basisopleiding is Maatschappelijk Werk en Dienstverlening. Bij deze opleiding leerde ik hoe je professioneel hulpverlener word. Eén van de handboeken heette ‘Deskundig hulpverlenen’. Ik leerde hoe je gesprekken leidt, structureert, hoe je vraagt, doorvraagt, samenvat, tussendoor de nodige betrokkenheid laat zien door te ‘hummen’ of aanmoedigend te knikken. Hoe je de ander helpt zijn problemen op te lossen of te verminderen. Ik leerde professioneel afstand te bewaren.

Wat een wereld van verschil met mijn opleiding aan het Kempler Instituut, en met de opleiding PPP waar ik nu deel van uitmaak. In deze ervaringsgerichte manier van werken gaat het niet om afstand maar om nabijheid. ‘Professionele nabijheid’ noemen ze het ook wel. Een prachtterm wat mij betreft. Waar ik bij Maatschappelijk Werk geleerd had dat er verschillende methoden en technieken bestaan om een probleem te benaderen, leerde ik bij Kempler dat ik zelf het instrument ben.

Een mooi beeld, ik als instrument. Ik breng muziek voort, en stem af op de muziek van de ander. En soms… ja, soms wordt er bij mij een gevoelige snaar geraakt. Dan resoneert het verhaal van de ander bij mij en brengt mijn instrument in beweging. Er is herkenning; ik zie iets van mijzelf, van mijn leven of van mijn wond, terug bij de ander. Als dat gebeurt komt er andere muziek uit mijn instrument.

Erkenning
Geraakt worden door het verhaal van de ander. Ook als je therapeut, pastoraal werker, verpleegkundige, docent, trainer, vrijwilliger, medewerker in een hospice, etc. bent. Het voelt kwetsbaar. Je valt zomaar in één keer uit je ‘rol’. Maar, er is een prachtige keerzijde aan herkenning. Erkenning. Jij herkent je in het verhaal van de ander en je deelt je geraaktheid. De ander vindt erkenning. Zijn verhaal is zo gek nog niet… er zijn er meer die hier mee rondlopen! Er kan wat van je afvallen en… er ontstaat een ontmoeting, van hart tot hart. De toon van het gesprek wordt anders, zachter, milder, vriendelijker.

Het is de kracht van (h)erkenning. Die zet iets prachtigs in beweging. Zowel bij jou als bij de ander. Nog even denk ik terug aan dat ‘lotgenotengesprek’ met mijn medestudent. Zelfs nu weet ik nog precies wat mij toen geraakt heeft en hoe het mij geholpen heeft. ‘Ik zet mijn innerlijke kind het liefst in een geluidsdichte donkere kamer, achter slot en grendel.’, zei hij tegen mij. Ik slikte en schrok. Dat was precies wat ik deed met mijn innerlijke kwetsbare delen! Wat hard en wreed. Ik voelde bewogenheid voor onze ‘innerlijke kinderen’ en wist wat mij te doen stond.
Jezelf laten zien is niet onprofessioneel, het is het meest krachtige geluid dat je kunt voortbrengen in de hulpverlening! Natuurlijk, gedoseerd en als de muziek daarom vraagt, als er een snaar geraakt wordt.

Muziek maken
Ik geniet van deze dag. De live supervisie wordt een mooi gesprek, ‘s middags doen we nog een inbreng waar ik hetzelfde zie gebeuren. Twee verhalen die elkaar raken. Ik zie de worsteling bij de student die pastoraal werker is, maar ook wat een kracht er vrijkomt als ze elkaar ontmoeten in elkaars verhalen. Onprofessioneel? Nee, super krachtig! Instrumenten die elkaar raken, die samen muziek maken.

In de auto terug naar huis luister ik naar muziek. Ik zing wat mee, ik luister, ik hoor hoe de verschillende instrumenten elkaar versterken en aanvullen. Hoe soms één instrument boven alles uit klinkt terwijl de andere instrumenten vol ontzag lijken te luisteren. Dan weer het samenspel, de kracht, het dansen van de klanken. Ik bedenk me dat muziek maken ontspant, het is een hobby, het is heerlijk om te doen. Het put niet uit maar geeft energie.

Dat is precies wat ervaringsgericht werken doet: het geeft je energie! Je wordt niet leeggezogen door de zwaarte of problemen van de ander, nee, je maakt muziek. Je luistert naar de muziek van de ander, je maakt zelf geluid, je speelt samen. Jij bent het instrument!

- Judith Stoker, opleidingscoördinator PPP-

Pastoraat aan gezinnen - PPP groep 7, weekend 13.
 
Ermelo, door Sijko-Jan
​
Vrijdag 8 november weer mogen trainen en werken met pastoraal werkers.
 
Een studente vertelde:
“Iemand in de hulpverlening zei eens tegen me: dat opgesloten verdriet van jou,
daar moet je wél wat mee, want anders ontwikkel je misschien wel een tic…
Maar ja…ik voel het niet en kan er niet bij. Wat moet ik nu?”
 
Deze studente had net een krachtig referaat neergezet over ‘parentificatie’,
(een kind neemt de ouderrol op zich)
één van de vele creatieve kind-oplossingen voor een ouder-probleem.
Want het ging dit weekend over gezinspatronen
en hoe deze ons (ver)vormen.
 
Ik was erg onder de indruk van haar persoonlijke verhaal. 
Hoe ze dit presenteerde en er zelfs van genoot!
Ik moedigde haar aan dit vaker te doen,
hier meer over te spreken, ook op andere plaatsen,
maar die opmerking uit de hulpverlening remde haar.
Ik zei: gewoon doen. Leef, kijk vooruit! Niet navelstaren.
Het verdriet dient zich vanzelf aan, als de tijd rijp is.
En misschien wel nooit…
 
De groepsleiding herhaalde aan het eind van de dag mijn uitspraak:
“het dient zich vanzelf aan” - het deed hem goed!
Groen licht om te leven 
en gaandeweg 
meldt het onderhoud zich wel…
 
Hoe doe jij dat?
Welke signalen kan jouw lijf, jouw ziel geven?
En hóór je ze dan ook, 
neem je ze dan ook serieus,
of ga jij maar door?
 
Wij zijn soms zulke Bileams – uit de Bijbel.
Als z’n ezelin niet meewerkt, koppig doet,
hem klem zet tegen de muur en hem daarmee pijn doet,
en uiteindelijk zelfs op de grond gaat liggen,
pakt Bileam de stok erbij 
en ranselt hij het dier af.
 
Even los van de reden waaróm Bileam stilgezet wordt
wie er op z’n pad staat en het grote plan dat daarachter zit:
ik vind het práchtig wat die ezelin tegen hem zegt 
als God besluit haar voor even spreekvermogen te geven.
Deze tekst ontroert mij:
“wat heb ik u misdaan, 
dat u me al drie keer geslagen hebt…
ben ik niet de ezelin 
waarop u al uw hele leven rijdt?
Heb ik mij ooit misdragen?”
Prachtig! Zo eerlijk, kwetsbaar, 
maar ook krachtig en confronterend.





















 
Dan vraag ik me af:
Sta ík open voor de signalen van mijn lichaam, mijn ’voertuig’?
Of ga ik ook maar door, 
omdat ik net als Bileam onder druk gezet ben.
Omdat ik ook ben gemanipuleerd, 
of meen Gods wil te kennen.
Omdat ik een belangrijke agenda heb,
gezien wil worden,
of wélk patroon dan ook,
waar mijn lijf zich maar naar moet schikken.
 
Wat zou mijn lichaam zeggen, 
als het even kon praten.
In tijden waarin ik maar door ga,
de zweep erover haal en pillen erin stop,
terwijl het lijf écht niet meer kan en mij hindert,
mij telkens pijn doet en uiteindelijk wil, 
of daadwerkelijk ook gáát liggen…
En wat zou ik terugzeggen?..
 
Wat voor een sfeer is er in jouw hart?
We hadden het met elkaar ook over zelfliefde.
Iets wat God in de Bijbel niet heel concreet uitlegt
en in de kerken mijns inziens zwaar onderbelicht is,
maar waar God wél van uitgaat,
als Hij zegt: hou van de ander ZOALS van jezelf.
Als jij je naaste écht zou liefhebben zoals jij jezelf liefhebt,
zou hij of zij dan met de zweep krijgen?
 
“Het dient zich vanzelf aan”…
We moeten goed zorgen voor onszelf.
Dat is niet: de zweep erover tot je erbij neervalt.
Ook niet: bang zijn voor (oud) verdriet en je geremd voelen.
Maar wel: leven, in goed contact met jezelf,
trouw aan je hart en alert anticiperend
op alles wat zich aandient,
zowel in jezelf als op je pad…

SJ

Prachtig weekend gehad met hardwerkende mensen van groep 5, die hun nek uitsteken door de liefde van God, uit liefde voor anderen en mét liefde voor zichzelf. Dankbaar!

Ermelo, door Sijko-Jan

Het koninkrijk van God kan volgens Jezus het beste vergeleken worden met een zaadje of een graankorrel. Dat zal ik dan maar doen:
 
Mosterdzaadje
Wonderen zijn vaak het gevolg van geloof, lees de evangeliën. Als een mosterdzaadje aan geloof voldoende is om tegen een berg te praten en deze te commanderen de zee in te gaan, veronderstel ik dat iedereen die Jezus als zijn Heer en verlosser en als de zoon van God ziet, meer dan een mosterdzaadje, dus meer dan genoeg geloof heeft om tekenen en wonderen te doen. Dat kan dus geen probleem zijn.
 
Gods plan?
Nu kan ik me voorstellen dat bergen naar de zee sturen niet persé in lijn is met Gods grotere plan. Maar zieken genezen heeft Jezus ons nooit afgeraden, sterker nog: hij deed het voor en droeg het ons op. Perfect in lijn met Gods wil dus.
 
Wat wil ik?
Als ik nu een wonder van genezing wil zien gebeuren, kan ik gerust spreken tegen die ‘berg’. Ik moet niet zeggen: “God wilt U…”, want dat weet ik al: ja Hij wil. De vraag is: wat wil ík? Dát moet ik zeggen. De ‘berg’ zou dan moeten doen wat ik wil.  Gebeurt dat niet dan ligt het dus niet aan de hoeveelheid geloof en het ligt ook niet buiten Gods wil, als het om bijvoorbeeld ziekte gaat. Er is wat anders aan de hand, waar ik het nog niet over heb gehad, maar Jezus wel: onkruid.
 
Graan
Het veroorzaken van een wonder verkregen door geloof is als het eten van een brood, verkregen uit graan. Een logisch gevolg; zaad geeft leven. Als wij honger hebben en geen graan zien op het land, denken we meteen dat er gezaaid moet worden, terwijl dat al gedaan is. We hebben voldoende geloof gekregen, dus meer geven helpt niet. Het probleem is dat het gezaaide graan niet opkomt, doordat het geen ruimte, licht en water krijgt. Het wordt overwoekerd.
 
Onkruid
Waarom hebben we dit dan niet meteen in de gaten? Omdat we gewend zijn aan het onkruid. Iedere dag worden wij met handenvol onkruidzaadjes gebombardeerd. Meestal stoort het wel even in het begin, maar na een tijdje niet meer. Het zijn allemaal overtuigingen en bezigheden die de schijn van waarheid en geluk hebben. Die krachtig en overheersend groeien. Het is on-gewenst-kruid, maar we onderscheiden het niet. We zijn eraan gewend. Soms vinden we onkruidtuinen zelfs wel prima.

Distelbrood
De ellende is echter dat we nog nauwelijks brood eten en langzaamaan krachteloos worden. We proberen iets te bakken van onze verkeerde overtuigingen. We bakken distelbrood met klaprozenblaadjes, maar het voedt niet, het houdt geen dag stand. We verliezen onze invloed en macht om bergen te verzetten. Vervolgens geven we God daarvan de schuld en schrijven we Hem uiteindelijk af óf we verzinnen een excuus: ‘Hij doet dit niet meer’, waarmee we Hem feitelijk ook afschrijven, inclusief onze lijdende medemens.
 
Wieden
Dus wat hebben wij te doen: leren onkruid te herkennen in ons eigen denken en gedrag en dat weg te nemen. Dan kan het graan weer groeien en eten we op den duur weer brood. Dan heeft ons woord weer kracht, omdat het Jezus’ woord is en kunnen we wonderen doen en mensen genezen, zoals Hij bedoelde. Kwestie van goed onderwijs, maar bij de PPP zeggen wij: wij zijn geen theologische opleiding. Geen nood, want blader een paar bijbelboeken verder en dan lees je iets opmerkelijks: …al heb ik het geloof, zodat ik bergen kan verzetten, maar ik heb de liefde niet, ik ben niets. Dáar gaat de missie van de PPP wél over.
 
Meanwhile in Ermelo…
Wat nu als het onkruid hoogtij viert in ons kikkerlandje en de berg zich vaak geen millimeter verroert? Als de ziekte en de pijn blijft? Als mensen van wie ik hou liggen te gillen van pijn en te snotteren van verdriet? Als je van paniek het liefst in een foetushouding onder de bank kruipt of je partner veel te vroeg dood gaat? Wat moet ik met die radeloos makende machteloosheid die ik voel als ik niet wegloop van het leed, maar ook geen passende woorden meer kan verzinnen? Als mijn gebed, hoe kloppend ook, het hart niet raakt…
 
Machteloos? Zeker niet!
Dáár hebben we dit weekend bij stil gestaan bij de opleiding Praktisch Persoonlijk Pastoraat. Machteloosheid was het woord van dit weekend. Het is niet wat je bent, maar wel wat je voelt. Hoe hou je dan verbinding, met de ander, met jezelf en met God? Hoe blijf je als pastoraal werker liefdevol betrokken en beland je niet uit frustratie in kille kennis, holle woorden of schelle profetieën. Hoe laat je de ander niet los en keur je hem ook niet af door aldoor te zeggen wat hij zou moeten doen? Hoe zit dat ook al weer met die Complete Boodschap van Roel en Sonja Bouwkamp??
  
Ermelo, PPP Groep 5, weekend 17: worstelen met wonderen

Helpen met je hart
Daarom leiden wij mensen op in Professionele Nabijheid. De professie zit hem niet in de veelheid aan kennis of het krampachtig bewaken van grenzen. Diploma’s en grenzen zijn randvoorwaarden. Nee, het zit hem in de werkrelatie. In de vaardigheid om in het contact te registreren wat er gebeurt bij jezelf en bij de ander en dit af te wegen en in te zetten ten bate van de hulpvrager, zonder dat je er zelf door in de moeilijkheden komt. Hiervoor is het nodig dat je in staat bent om tijdens het contact naar je hoofd en hart te blijven luisteren, de ander te zien en te leren zeggen wat je bedoelt, zonder jezelf of de ander tekort te doen. Dit is delen van jezelf door betrokken en rechtstreekse communicatie.
 
Dat kun je leren!
Kijk maar eens naar de ervaringen van cursisten.
 Heb jij het hart? Schrijf je dan in voor onze Introductiedag in Ermelo.
Wees er snel bij want persoonlijke groepen zijn eerder vol.
 
Weten wie ik ben? 
​Google maar op sijkojan

Door: Mieke Koerts
​
Waarom vluchten we vaak voor datgene waar we zo naar verlangen: verbondenheid, intimiteit en liefde? Deze titel en openingsvraag komen uit het boek tussen vlucht en verlangen van dr J. Townsend. Een inspirerend boek die dezelfde principes en begrippen gebruikt als de PPP opleiding. In de komende weken wil ik een serie blogs hieraan wijden om hier uitleg over te geven en om je te inspireren.

De basisbehoefte waar ieder mens mee geboren is, is verbondenheid. Wat is verbondenheid? Het vermogen om te verbinden, is het vermogen om je geestelijke en emotionele behoeften met anderen te delen. Het betekent anderen binnenlaten in je kwetsbare ‘ik’. Een belangrijk begrip hierbij is hechting, hechting tussen jou en degene die je binnenlaat. Het proces van hechten begint al vanaf het moment dat je in wording bent. Dit is dus een natuurlijk proces tussen ouders en kind. Maar de kern van het christelijk geloof gaat ook precies hierover. De verbondenheid tussen God en de mens. Wanneer je niet kunt hechten in liefdevolle relaties, zal je gaan hechten aan iets anders dat niet zo liefdevol is, om maar gevuld te worden met ‘iets’. Bijvoorbeeld hard werken en presteren, altijd anderen helpen, religieuze activiteiten en later misschien ook de meer bekende vormen van verslaving zoals alcohol en drugs. Als deze eerste behoefte aan verbondenheid niet “gezond” is gevuld, hoe kan je dit tekort aan verbondenheid dan herstellen? Naast de onvoorwaardelijke liefde die God in je hart legt, hebben we het ook nodig dat er veilige warme relaties om ons heen zijn. Relaties waarin we geaccepteerd en gekoesterd worden en niet bekritiseerd en veroordeeld. Ten tweede vraagt het dat we risico’s nemen met het delen van onze behoeften en hiervoor zorg leren dragen. Op die manier krijgen we alsnog de juiste verbinding met mensen en worden we gezond gevoed. De behoefte aan verbondenheid is als een spier, zonder training zal deze klein blijven, alleen door oefening kan deze zich ontwikkelen.

Onze tweede basisbehoefte of ontwikkelingsbehoefte gaat over op onszelf kunnen zijn, een volwassen wil ontwikkelen en grenzen kunnen stellen. Kortom onze behoefte aan autonomie.  Grenzen zijn fundamenteel voor een besef van identiteit. Het geeft een duidelijk beeld van waar ‘wie ik ben’ begint en waar het eindigt. Een bijbels begrip wat hierbij pas is rentmeesterschap. God heeft ons allemaal rentmeester gemaakt over bepaalde dingen in ons leven waar niemand anders verantwoordelijkheid voor kan nemen. En tegelijkertijd weet een goede rentmeester wat er níet onder zijn verantwoordelijkheid valt. Ieder mens moet zijn eigen last dragen staat er in Galaten 6:5. Mensen met een ongezonde ontwikkelde autonomie zijn te onderscheiden in 2 groepen. Dat zijn mensen die de rugzak met last van een ander overnemen en die van zichzelf vergeten. Of het zijn mensen die een ander hun rugzak laten dragen.

Pastoraal werkers en hulpverleners komen vaak in conflict met deze 2 basisbehoeften. Immers je “vak” is erop gericht de ander goed te helpen en verbinding aan te gaan. Maar je verantwoordelijkheid ligt in eerste instantie bij jezelf. Dus hoe combineer je nou deze 2 basisbehoeften en tegelijkertijd hoe help je de ander om dit in goede balans te krijgen? De basis van de PPP opleiding gaat hierover en is gebaseerd op de methode van de ervaringsgerichte psychosociale therapie van het Kempler Instituut. Als je meer wilt lezen hoe je dat doet, verwijs ik je naar deze blog http://www.kempler-instituut.nl/blog/twee-simpele-vragen.

​In een volgende blog ga ik verder op de behoeftes die we als mens hebben en wat daar nog meer bij komt kijken. Ik stel een reactie op prijs en ben benieuwd hoe jij omgaat met het combineren van deze twee basisbehoeften. 

Door: Mieke Koerts

Afgelopen weekend was ik op een leiderschapsconferentie. Ik borrel van de inspirerende dingen en ik wil het liefst alles direct overbrengen aan jullie lezers. Tegelijkertijd weet ik dat er meer kracht uitgaat van één ding goed overbrengen, dan vele dingen half. Dus dat wordt de uitdaging van deze blog. Met dat ik dit neerzet is dit gelijk al een leermoment, de kracht van het eenvoudige, maar goed daar gaat het dan toch niet helemaal over in deze blog. Keuzes maken, Mieke….

Wat mij nu vooral bezighoudt, is de belangrijkheid van mensen om je heen die jou bevestigen, die jou zien en die het beste in jou naar boven halen. Er zijn om mij heen een aantal mensen  die mij afgelopen jaren hebben bevestigd en gelukkig  dit nog steeds doen. Hoe heerlijk is dat, maar ook, hoe nodig heb ik dat. Onder andere in de functie als  leider binnen mijn kerkelijke gemeente. Hier ben ik erg dankbaar voor. Maar tegelijkertijd realiseerde ik dit weekend weer dat dit wel iets is wat je om je heen moet verzamelen, het komt je niet “aanwaaien”. En dat het iets waar je oren naar moet hebben en soms heb ik er ook om moeten vragen. Nu, als leider, besefte ik me daarnaast dat ik die taak nu ook heb naar de mensen om mij heen. Dat wat ik gekregen heb, ook weer doorgegeven mag worden.   

De PPP heeft hier een belangrijke rol in gehad voor mij. Binnen deze opleiding mocht ik meer leren vertrouwen op mijzelf, op mijn gaven en talenten en dat wat God in mij gelegd heeft. De PPP heeft mijn leven beïnvloed en heeft me geholpen meer te ontdekken wat mijn passies zijn. Waar ik erg blij van wordt, is mensen echt zien, in wie ze zijn en hoe ze zijn. Ze helpen ontdekken wat er leeft in hun hart. Zie het hart, daar wil ik voor gaan. Ontleend aan een bijbeltekst. Hoe moeilijk dat soms ook is, na deze conferentie ben ik er weer in bevestigd dat het de weg is als leider én als volgeling.  Vanuit eigen ervaringen in wat ik mag ontvangen, vanuit persoonlijke passie die ik heb ontdekt en nu vanuit overvloeiende dankbaarheid waarmee ik een ander wil dienen.

Tijdens het schrijven kwam de gedachte in mij op dat dit toch ook de weg is die Jezus ging. Vanuit de liefde van God de Vader, was hij  zichzelf onder de mensen hier op aarde en eeuwig dienstbaar aan jou en mij. Wat een inspirator en wat een voorbeeld leider! Wie of wat helpt jou die weg gaan? En nog een belangrijkere vraag, wie ziet jouw hart?
Mieke

Ik wil graag gericht zijn op mezelf! 

Zo, dat is een gewaagde openingszin, denk je misschien, en dan ook nog eens beginnend met ‘ik’. Dat hoort toch niet, en het is echt niet christelijk: ‘gericht zijn op jezelf’. Het  gaat ook door mijn gedachten als ik dit zo opschrijf. Het druist namelijk zo in tegen de boodschap die ik vaak in de kerk gehoord heb en waarmee ik ben opgevoed. Die boodschap is namelijk vaak gericht op er zijn voor de ander en totaal niet op jezelf.

Toch is mijn overtuiging dat het voor menig pastoraal werker ook wel eens goed zou zijn om wat meer gericht te zijn op zichzelf. Gericht op wat er binnen in je leeft, gericht op wat je nodig hebt, gericht op het opkomen voor je behoeften en gericht op gezond met jezelf omgaan. Niet om daarmee alles voor jezelf op te eisen of te claimen. Dat is het andere uiterste. Nee, het gaat om een gezonde balans te vinden tussen er zijn voor de ander en er zijn voor jezelf.

Tegelijkertijd realiseer ik me dat het op jezelf zijn iets heel spannends kan zijn. Stel je voor dat je even uit het leven van alledag stapt. Even geen (kerkelijk)werk, televisie, krant, boodschappen, to-do-lijstjes of email. Je bent even helemaal alleen. Je mijmert even weg en je bent even echt alleen met jezelf. Je wordt dan ook geconfronteerd met het feit dat je er bent en ‘hebt te zijn’.  Dit kan een angst opleveren. Angst voor het niets en het onbekende, misschien wel het zinloze of het lege. Maar in dit lege en zinloze bestaat ook vrijheid, vrijheid om te kiezen hoe je hiertoe te verhouden en hoe hiermee om te gaan. Deze vrijheid geeft mij ook spanning en verlangen naar avontuur, naar nieuwe dingen en naar contact.  

​Het laten bestaan en verdragen van beide tegenpolige gevoelens, angst en verlangen, is voor mij verrijkend en kan me brengen tot iets Goddelijks en tot iets Groters dan alleen ik. Het is bijzonder dat ik,  door zo’n moment aan mezelf te geven, bewust word van wie ik ben. Een mens met uiteenlopende gevoelens, gedachten en emoties. Maar ik wordt me ook bewust van de grote Ik ben die Ik Ben. En bij Hem mag ik gewoon ‘zijn’. Ik geloof dat ik bij Hem zelfs een beetje egoïstisch mag zijn, dat klinkt spannend!

Voor P.P.P. opleidingen mag ik gaan bloggen! Bij deze de aftrap en welkom op deze eerste blog. Mijn naam is Mieke Koerts en ik wil je door dit bloggen meenemen in verhalen en stukjes over persoonlijk en praktisch pastoraal zijn. En vooral dat ‘zijn’, daar gaat het dan over.  Zijn in wie ik ben en hoe ik gemaakt en bedoeld ben, zijn met diegene met wie ik een (pastoraal) gesprek heb en zijn met Zijn Aanwezigheid.

Het eerste, zijn in wie ik ben en mag zijn, is een proces waarin ik steeds meer ontdek van mijn gaven en talenten.  Schrijven en bloggen is een verse en pas ontdekte passie. Ik ben dankbaar dat de P.P.P. mij de gelegenheid biedt om hierin verder te groeien en ik hoop dat mijn blogs voor mezelf en voor jullie smaken naar meer.
​
Zijn met degene met wie ik een gesprek (of andere activiteit) heb doe ik volop in mijn dagelijkse leven. Tijdens ontwapenende en gezellige gesprekjes,  over waarom brandnetels prikken,  met  mijn twee kinderen, Tiemen en Fleur.  Binnen alledaagse gesprekjes die uiting geven aan het maatjes-zijn met mijn man Bart. Of genietend met een kopje koffie met worteltjestaart met een dierbare vriendin.  Daarnaast is mijn aanwezig zijn er ook bij meer serieuzere en geplande gesprekken en momenten, dat is binnen mijn taken in mijn kerkelijke gemeente of in mijn therapiepraktijk.

Het laatste, zijn met Zijn Aanwezigheid, krijgt vorm in allerlei momenten en binnen verschillende ervaringen. In de momenten die ik hiervoor heb genoemd. In de natuur, in een mooi lied, in een inspirerende tekst, in de liefde die ik ervaar, eigenlijk in alles waarin ik de Schepper herken en erken.

Deze driedelige levensinstelling of houding heb ik onder andere geleerd en ontwikkeld bij de P.P.P. Inmiddels  heb ik zelf  de opleiding afgerond. Ik gebruik veel van wat ik geleerd heb in allerlei aspecten van mijn leven.  Als je nog meer me wilt weten of andere dingen van me wilt zien, bekijk dan www.hartenhechtwerk.nl.
Dit in het kort over mijn Mieke-zijn. Ik zie uit naar de momenten die blog-tijd zijn en wil jullie van harte uitnodigen om mee te gaan in deze nieuwe uitdaging!
 
Mieke