Pastoraat aan gezinnen - PPP groep 7, weekend 13.
Ermelo, door Sijko-Jan
Vrijdag 8 november weer mogen trainen en werken met pastoraal werkers.
Een studente vertelde:
“Iemand in de hulpverlening zei eens tegen me: dat opgesloten verdriet van jou,
daar moet je wél wat mee, want anders ontwikkel je misschien wel een tic…
Maar ja…ik voel het niet en kan er niet bij. Wat moet ik nu?”
Deze studente had net een krachtig referaat neergezet over ‘parentificatie’,
(een kind neemt de ouderrol op zich)
één van de vele creatieve kind-oplossingen voor een ouder-probleem.
Want het ging dit weekend over gezinspatronen
en hoe deze ons (ver)vormen.
Ik was erg onder de indruk van haar persoonlijke verhaal.
Hoe ze dit presenteerde en er zelfs van genoot!
Ik moedigde haar aan dit vaker te doen,
hier meer over te spreken, ook op andere plaatsen,
maar die opmerking uit de hulpverlening remde haar.
Ik zei: gewoon doen. Leef, kijk vooruit! Niet navelstaren.
Het verdriet dient zich vanzelf aan, als de tijd rijp is.
En misschien wel nooit…
De groepsleiding herhaalde aan het eind van de dag mijn uitspraak:
“het dient zich vanzelf aan” - het deed hem goed!
Groen licht om te leven
en gaandeweg
meldt het onderhoud zich wel…
Hoe doe jij dat?
Welke signalen kan jouw lijf, jouw ziel geven?
En hóór je ze dan ook,
neem je ze dan ook serieus,
of ga jij maar door?
Wij zijn soms zulke Bileams – uit de Bijbel.
Als z’n ezelin niet meewerkt, koppig doet,
hem klem zet tegen de muur en hem daarmee pijn doet,
en uiteindelijk zelfs op de grond gaat liggen,
pakt Bileam de stok erbij
en ranselt hij het dier af.
Even los van de reden waaróm Bileam stilgezet wordt
wie er op z’n pad staat en het grote plan dat daarachter zit:
ik vind het práchtig wat die ezelin tegen hem zegt
als God besluit haar voor even spreekvermogen te geven.
Deze tekst ontroert mij:
“wat heb ik u misdaan,
dat u me al drie keer geslagen hebt…
ben ik niet de ezelin
waarop u al uw hele leven rijdt?
Heb ik mij ooit misdragen?”
Prachtig! Zo eerlijk, kwetsbaar,
maar ook krachtig en confronterend.
Dan vraag ik me af:
Sta ík open voor de signalen van mijn lichaam, mijn ’voertuig’?
Of ga ik ook maar door,
omdat ik net als Bileam onder druk gezet ben.
Omdat ik ook ben gemanipuleerd,
of meen Gods wil te kennen.
Omdat ik een belangrijke agenda heb,
gezien wil worden,
of wélk patroon dan ook,
waar mijn lijf zich maar naar moet schikken.
Wat zou mijn lichaam zeggen,
als het even kon praten.
In tijden waarin ik maar door ga,
de zweep erover haal en pillen erin stop,
terwijl het lijf écht niet meer kan en mij hindert,
mij telkens pijn doet en uiteindelijk wil,
of daadwerkelijk ook gáát liggen…
En wat zou ik terugzeggen?..
Wat voor een sfeer is er in jouw hart?
We hadden het met elkaar ook over zelfliefde.
Iets wat God in de Bijbel niet heel concreet uitlegt
en in de kerken mijns inziens zwaar onderbelicht is,
maar waar God wél van uitgaat,
als Hij zegt: hou van de ander ZOALS van jezelf.
Als jij je naaste écht zou liefhebben zoals jij jezelf liefhebt,
zou hij of zij dan met de zweep krijgen?
“Het dient zich vanzelf aan”…
We moeten goed zorgen voor onszelf.
Dat is niet: de zweep erover tot je erbij neervalt.
Ook niet: bang zijn voor (oud) verdriet en je geremd voelen.
Maar wel: leven, in goed contact met jezelf,
trouw aan je hart en alert anticiperend
op alles wat zich aandient,
zowel in jezelf als op je pad…
SJ
Ermelo, door Sijko-Jan
Vrijdag 8 november weer mogen trainen en werken met pastoraal werkers.
Een studente vertelde:
“Iemand in de hulpverlening zei eens tegen me: dat opgesloten verdriet van jou,
daar moet je wél wat mee, want anders ontwikkel je misschien wel een tic…
Maar ja…ik voel het niet en kan er niet bij. Wat moet ik nu?”
Deze studente had net een krachtig referaat neergezet over ‘parentificatie’,
(een kind neemt de ouderrol op zich)
één van de vele creatieve kind-oplossingen voor een ouder-probleem.
Want het ging dit weekend over gezinspatronen
en hoe deze ons (ver)vormen.
Ik was erg onder de indruk van haar persoonlijke verhaal.
Hoe ze dit presenteerde en er zelfs van genoot!
Ik moedigde haar aan dit vaker te doen,
hier meer over te spreken, ook op andere plaatsen,
maar die opmerking uit de hulpverlening remde haar.
Ik zei: gewoon doen. Leef, kijk vooruit! Niet navelstaren.
Het verdriet dient zich vanzelf aan, als de tijd rijp is.
En misschien wel nooit…
De groepsleiding herhaalde aan het eind van de dag mijn uitspraak:
“het dient zich vanzelf aan” - het deed hem goed!
Groen licht om te leven
en gaandeweg
meldt het onderhoud zich wel…
Hoe doe jij dat?
Welke signalen kan jouw lijf, jouw ziel geven?
En hóór je ze dan ook,
neem je ze dan ook serieus,
of ga jij maar door?
Wij zijn soms zulke Bileams – uit de Bijbel.
Als z’n ezelin niet meewerkt, koppig doet,
hem klem zet tegen de muur en hem daarmee pijn doet,
en uiteindelijk zelfs op de grond gaat liggen,
pakt Bileam de stok erbij
en ranselt hij het dier af.
Even los van de reden waaróm Bileam stilgezet wordt
wie er op z’n pad staat en het grote plan dat daarachter zit:
ik vind het práchtig wat die ezelin tegen hem zegt
als God besluit haar voor even spreekvermogen te geven.
Deze tekst ontroert mij:
“wat heb ik u misdaan,
dat u me al drie keer geslagen hebt…
ben ik niet de ezelin
waarop u al uw hele leven rijdt?
Heb ik mij ooit misdragen?”
Prachtig! Zo eerlijk, kwetsbaar,
maar ook krachtig en confronterend.
Dan vraag ik me af:
Sta ík open voor de signalen van mijn lichaam, mijn ’voertuig’?
Of ga ik ook maar door,
omdat ik net als Bileam onder druk gezet ben.
Omdat ik ook ben gemanipuleerd,
of meen Gods wil te kennen.
Omdat ik een belangrijke agenda heb,
gezien wil worden,
of wélk patroon dan ook,
waar mijn lijf zich maar naar moet schikken.
Wat zou mijn lichaam zeggen,
als het even kon praten.
In tijden waarin ik maar door ga,
de zweep erover haal en pillen erin stop,
terwijl het lijf écht niet meer kan en mij hindert,
mij telkens pijn doet en uiteindelijk wil,
of daadwerkelijk ook gáát liggen…
En wat zou ik terugzeggen?..
Wat voor een sfeer is er in jouw hart?
We hadden het met elkaar ook over zelfliefde.
Iets wat God in de Bijbel niet heel concreet uitlegt
en in de kerken mijns inziens zwaar onderbelicht is,
maar waar God wél van uitgaat,
als Hij zegt: hou van de ander ZOALS van jezelf.
Als jij je naaste écht zou liefhebben zoals jij jezelf liefhebt,
zou hij of zij dan met de zweep krijgen?
“Het dient zich vanzelf aan”…
We moeten goed zorgen voor onszelf.
Dat is niet: de zweep erover tot je erbij neervalt.
Ook niet: bang zijn voor (oud) verdriet en je geremd voelen.
Maar wel: leven, in goed contact met jezelf,
trouw aan je hart en alert anticiperend
op alles wat zich aandient,
zowel in jezelf als op je pad…
SJ
RSS-feed