Door: Mieke Koerts
Waarom vluchten we vaak voor datgene waar we zo naar verlangen: verbondenheid, intimiteit en liefde? Deze titel en openingsvraag komen uit het boek tussen vlucht en verlangen van dr J. Townsend. Een inspirerend boek die dezelfde principes en begrippen gebruikt als de PPP opleiding. In de komende weken wil ik een serie blogs hieraan wijden om hier uitleg over te geven en om je te inspireren.
De basisbehoefte waar ieder mens mee geboren is, is verbondenheid. Wat is verbondenheid? Het vermogen om te verbinden, is het vermogen om je geestelijke en emotionele behoeften met anderen te delen. Het betekent anderen binnenlaten in je kwetsbare ‘ik’. Een belangrijk begrip hierbij is hechting, hechting tussen jou en degene die je binnenlaat. Het proces van hechten begint al vanaf het moment dat je in wording bent. Dit is dus een natuurlijk proces tussen ouders en kind. Maar de kern van het christelijk geloof gaat ook precies hierover. De verbondenheid tussen God en de mens. Wanneer je niet kunt hechten in liefdevolle relaties, zal je gaan hechten aan iets anders dat niet zo liefdevol is, om maar gevuld te worden met ‘iets’. Bijvoorbeeld hard werken en presteren, altijd anderen helpen, religieuze activiteiten en later misschien ook de meer bekende vormen van verslaving zoals alcohol en drugs. Als deze eerste behoefte aan verbondenheid niet “gezond” is gevuld, hoe kan je dit tekort aan verbondenheid dan herstellen? Naast de onvoorwaardelijke liefde die God in je hart legt, hebben we het ook nodig dat er veilige warme relaties om ons heen zijn. Relaties waarin we geaccepteerd en gekoesterd worden en niet bekritiseerd en veroordeeld. Ten tweede vraagt het dat we risico’s nemen met het delen van onze behoeften en hiervoor zorg leren dragen. Op die manier krijgen we alsnog de juiste verbinding met mensen en worden we gezond gevoed. De behoefte aan verbondenheid is als een spier, zonder training zal deze klein blijven, alleen door oefening kan deze zich ontwikkelen.
Onze tweede basisbehoefte of ontwikkelingsbehoefte gaat over op onszelf kunnen zijn, een volwassen wil ontwikkelen en grenzen kunnen stellen. Kortom onze behoefte aan autonomie. Grenzen zijn fundamenteel voor een besef van identiteit. Het geeft een duidelijk beeld van waar ‘wie ik ben’ begint en waar het eindigt. Een bijbels begrip wat hierbij pas is rentmeesterschap. God heeft ons allemaal rentmeester gemaakt over bepaalde dingen in ons leven waar niemand anders verantwoordelijkheid voor kan nemen. En tegelijkertijd weet een goede rentmeester wat er níet onder zijn verantwoordelijkheid valt. Ieder mens moet zijn eigen last dragen staat er in Galaten 6:5. Mensen met een ongezonde ontwikkelde autonomie zijn te onderscheiden in 2 groepen. Dat zijn mensen die de rugzak met last van een ander overnemen en die van zichzelf vergeten. Of het zijn mensen die een ander hun rugzak laten dragen.
Pastoraal werkers en hulpverleners komen vaak in conflict met deze 2 basisbehoeften. Immers je “vak” is erop gericht de ander goed te helpen en verbinding aan te gaan. Maar je verantwoordelijkheid ligt in eerste instantie bij jezelf. Dus hoe combineer je nou deze 2 basisbehoeften en tegelijkertijd hoe help je de ander om dit in goede balans te krijgen? De basis van de PPP opleiding gaat hierover en is gebaseerd op de methode van de ervaringsgerichte psychosociale therapie van het Kempler Instituut. Als je meer wilt lezen hoe je dat doet, verwijs ik je naar deze blog http://www.kempler-instituut.nl/blog/twee-simpele-vragen.
In een volgende blog ga ik verder op de behoeftes die we als mens hebben en wat daar nog meer bij komt kijken. Ik stel een reactie op prijs en ben benieuwd hoe jij omgaat met het combineren van deze twee basisbehoeften.
Waarom vluchten we vaak voor datgene waar we zo naar verlangen: verbondenheid, intimiteit en liefde? Deze titel en openingsvraag komen uit het boek tussen vlucht en verlangen van dr J. Townsend. Een inspirerend boek die dezelfde principes en begrippen gebruikt als de PPP opleiding. In de komende weken wil ik een serie blogs hieraan wijden om hier uitleg over te geven en om je te inspireren.
De basisbehoefte waar ieder mens mee geboren is, is verbondenheid. Wat is verbondenheid? Het vermogen om te verbinden, is het vermogen om je geestelijke en emotionele behoeften met anderen te delen. Het betekent anderen binnenlaten in je kwetsbare ‘ik’. Een belangrijk begrip hierbij is hechting, hechting tussen jou en degene die je binnenlaat. Het proces van hechten begint al vanaf het moment dat je in wording bent. Dit is dus een natuurlijk proces tussen ouders en kind. Maar de kern van het christelijk geloof gaat ook precies hierover. De verbondenheid tussen God en de mens. Wanneer je niet kunt hechten in liefdevolle relaties, zal je gaan hechten aan iets anders dat niet zo liefdevol is, om maar gevuld te worden met ‘iets’. Bijvoorbeeld hard werken en presteren, altijd anderen helpen, religieuze activiteiten en later misschien ook de meer bekende vormen van verslaving zoals alcohol en drugs. Als deze eerste behoefte aan verbondenheid niet “gezond” is gevuld, hoe kan je dit tekort aan verbondenheid dan herstellen? Naast de onvoorwaardelijke liefde die God in je hart legt, hebben we het ook nodig dat er veilige warme relaties om ons heen zijn. Relaties waarin we geaccepteerd en gekoesterd worden en niet bekritiseerd en veroordeeld. Ten tweede vraagt het dat we risico’s nemen met het delen van onze behoeften en hiervoor zorg leren dragen. Op die manier krijgen we alsnog de juiste verbinding met mensen en worden we gezond gevoed. De behoefte aan verbondenheid is als een spier, zonder training zal deze klein blijven, alleen door oefening kan deze zich ontwikkelen.
Onze tweede basisbehoefte of ontwikkelingsbehoefte gaat over op onszelf kunnen zijn, een volwassen wil ontwikkelen en grenzen kunnen stellen. Kortom onze behoefte aan autonomie. Grenzen zijn fundamenteel voor een besef van identiteit. Het geeft een duidelijk beeld van waar ‘wie ik ben’ begint en waar het eindigt. Een bijbels begrip wat hierbij pas is rentmeesterschap. God heeft ons allemaal rentmeester gemaakt over bepaalde dingen in ons leven waar niemand anders verantwoordelijkheid voor kan nemen. En tegelijkertijd weet een goede rentmeester wat er níet onder zijn verantwoordelijkheid valt. Ieder mens moet zijn eigen last dragen staat er in Galaten 6:5. Mensen met een ongezonde ontwikkelde autonomie zijn te onderscheiden in 2 groepen. Dat zijn mensen die de rugzak met last van een ander overnemen en die van zichzelf vergeten. Of het zijn mensen die een ander hun rugzak laten dragen.
Pastoraal werkers en hulpverleners komen vaak in conflict met deze 2 basisbehoeften. Immers je “vak” is erop gericht de ander goed te helpen en verbinding aan te gaan. Maar je verantwoordelijkheid ligt in eerste instantie bij jezelf. Dus hoe combineer je nou deze 2 basisbehoeften en tegelijkertijd hoe help je de ander om dit in goede balans te krijgen? De basis van de PPP opleiding gaat hierover en is gebaseerd op de methode van de ervaringsgerichte psychosociale therapie van het Kempler Instituut. Als je meer wilt lezen hoe je dat doet, verwijs ik je naar deze blog http://www.kempler-instituut.nl/blog/twee-simpele-vragen.
In een volgende blog ga ik verder op de behoeftes die we als mens hebben en wat daar nog meer bij komt kijken. Ik stel een reactie op prijs en ben benieuwd hoe jij omgaat met het combineren van deze twee basisbehoeften.
RSS-feed