Ik wil graag gericht zijn op mezelf!
Zo, dat is een gewaagde openingszin, denk je misschien, en dan ook nog eens beginnend met ‘ik’. Dat hoort toch niet, en het is echt niet christelijk: ‘gericht zijn op jezelf’. Het gaat ook door mijn gedachten als ik dit zo opschrijf. Het druist namelijk zo in tegen de boodschap die ik vaak in de kerk gehoord heb en waarmee ik ben opgevoed. Die boodschap is namelijk vaak gericht op er zijn voor de ander en totaal niet op jezelf.
Toch is mijn overtuiging dat het voor menig pastoraal werker ook wel eens goed zou zijn om wat meer gericht te zijn op zichzelf. Gericht op wat er binnen in je leeft, gericht op wat je nodig hebt, gericht op het opkomen voor je behoeften en gericht op gezond met jezelf omgaan. Niet om daarmee alles voor jezelf op te eisen of te claimen. Dat is het andere uiterste. Nee, het gaat om een gezonde balans te vinden tussen er zijn voor de ander en er zijn voor jezelf.
Tegelijkertijd realiseer ik me dat het op jezelf zijn iets heel spannends kan zijn. Stel je voor dat je even uit het leven van alledag stapt. Even geen (kerkelijk)werk, televisie, krant, boodschappen, to-do-lijstjes of email. Je bent even helemaal alleen. Je mijmert even weg en je bent even echt alleen met jezelf. Je wordt dan ook geconfronteerd met het feit dat je er bent en ‘hebt te zijn’. Dit kan een angst opleveren. Angst voor het niets en het onbekende, misschien wel het zinloze of het lege. Maar in dit lege en zinloze bestaat ook vrijheid, vrijheid om te kiezen hoe je hiertoe te verhouden en hoe hiermee om te gaan. Deze vrijheid geeft mij ook spanning en verlangen naar avontuur, naar nieuwe dingen en naar contact.
Het laten bestaan en verdragen van beide tegenpolige gevoelens, angst en verlangen, is voor mij verrijkend en kan me brengen tot iets Goddelijks en tot iets Groters dan alleen ik. Het is bijzonder dat ik, door zo’n moment aan mezelf te geven, bewust word van wie ik ben. Een mens met uiteenlopende gevoelens, gedachten en emoties. Maar ik wordt me ook bewust van de grote Ik ben die Ik Ben. En bij Hem mag ik gewoon ‘zijn’. Ik geloof dat ik bij Hem zelfs een beetje egoïstisch mag zijn, dat klinkt spannend!
Zo, dat is een gewaagde openingszin, denk je misschien, en dan ook nog eens beginnend met ‘ik’. Dat hoort toch niet, en het is echt niet christelijk: ‘gericht zijn op jezelf’. Het gaat ook door mijn gedachten als ik dit zo opschrijf. Het druist namelijk zo in tegen de boodschap die ik vaak in de kerk gehoord heb en waarmee ik ben opgevoed. Die boodschap is namelijk vaak gericht op er zijn voor de ander en totaal niet op jezelf.
Toch is mijn overtuiging dat het voor menig pastoraal werker ook wel eens goed zou zijn om wat meer gericht te zijn op zichzelf. Gericht op wat er binnen in je leeft, gericht op wat je nodig hebt, gericht op het opkomen voor je behoeften en gericht op gezond met jezelf omgaan. Niet om daarmee alles voor jezelf op te eisen of te claimen. Dat is het andere uiterste. Nee, het gaat om een gezonde balans te vinden tussen er zijn voor de ander en er zijn voor jezelf.
Tegelijkertijd realiseer ik me dat het op jezelf zijn iets heel spannends kan zijn. Stel je voor dat je even uit het leven van alledag stapt. Even geen (kerkelijk)werk, televisie, krant, boodschappen, to-do-lijstjes of email. Je bent even helemaal alleen. Je mijmert even weg en je bent even echt alleen met jezelf. Je wordt dan ook geconfronteerd met het feit dat je er bent en ‘hebt te zijn’. Dit kan een angst opleveren. Angst voor het niets en het onbekende, misschien wel het zinloze of het lege. Maar in dit lege en zinloze bestaat ook vrijheid, vrijheid om te kiezen hoe je hiertoe te verhouden en hoe hiermee om te gaan. Deze vrijheid geeft mij ook spanning en verlangen naar avontuur, naar nieuwe dingen en naar contact.
Het laten bestaan en verdragen van beide tegenpolige gevoelens, angst en verlangen, is voor mij verrijkend en kan me brengen tot iets Goddelijks en tot iets Groters dan alleen ik. Het is bijzonder dat ik, door zo’n moment aan mezelf te geven, bewust word van wie ik ben. Een mens met uiteenlopende gevoelens, gedachten en emoties. Maar ik wordt me ook bewust van de grote Ik ben die Ik Ben. En bij Hem mag ik gewoon ‘zijn’. Ik geloof dat ik bij Hem zelfs een beetje egoïstisch mag zijn, dat klinkt spannend!
RSS-feed